De eerste dialoogavond over de Wegh der Weegen, maandag 18 september 2017 in conferentiehotel Kontakt der Kontinenten in Soesterberg, trok ruim tachtig belangstellenden.
De avond werd geopend door voorzitter Hans Voorberg van de stichting Wegh der Weegen. Hij wees erop dat de stichting graag een stuk beleving van de weg terug wil hebben, wat ook onderschreven wordt door de provincie en de vier gemeenten Amersfoort, Soest, Zeist en De Bilt.

Het Streefbeeld waar nu aan gewerkt wordt, is richtinggevend en kaderstellend, vertelde Eric Blok van het bureau SB4, dat het Streefbeeld voorbereidt. Stip op de horizon is de herstel van de grandeur van de weg, de weg als promenade, als een zich etalerende weg. De Wegh is nu in veel opzichten gefragmenteerd: in eigendom, in gebruik, in korrelgrootte, in toegankelijkheid, in dominantie en in aanzicht.
SB4 heeft drie sporen ontwikkeld om het kernbeeld voor de weg scherp te krijgen: kaarsrecht (de eenheid staat centraal), verbinding (samenspel tussen de diverse elementen) en aantrekkelijk (mentale binding). Met deze drie hoofdthema’s waren zes dialoogtafels ingericht waarop deelnemers hun wensen voor de weg en de knelpunten die ze vaststelden, konden noteren. In twee rondes konden deelnemers in debat gaan en al hun opmerkingen noteren.
Tal van suggesties passeerden de revue, tot het maken van een monopolyspel of het laten terugkeren van de galg aan het begin van de Wegh aan toe. Gewezen werd ook op de waardevolle natuur rond de Wegh. Zo verblijven er aan het eind van de weg (vanaf Amersfoort gezien) dassen en wespendieven. De uitkomst van de avond wordt verwerkt in een eindpresentatie voor een concept-Streefbeeld die op 13 november wordt voorgelegd aan de belangstellenden voor deze avond.
Impressie
Aan het eind van de dialoogavond gaf Fons Asselbergs, voorzitter van de Raad van Advies van de Stichting Wegh der Weegen een korte impressie van wat hij had opgevangen bij de zes dialoogtafels.

** De opkomst en de betrokkenheid bij de Wegh der Weegen is opvallend. In feite zeggen de bewoners en anderen eigenlijk: deze weg is van ons. ,,Ziet u hoe groot de betrokkenheid van de deelnemers is? Ze klimmen gewoon in de problematiek.’’

** Een meermalen gehoorde wens is dat de weg eigenlijk één naam verdient. ,,En als dat van de brandweer niet mag, dan als naamsondersteuning. Kan simpel en goedkoop.’’

** De beleving van de eenheid van de weg kan worden vergroot door de ‘stoffering’ overal gelijk te maken, bijvoorbeeld met overal dezelfde armaturen. Ecologen wijzen er op, dat het licht niet te scherp mag zijn voor nachtdieren. Een optie is om de armaturen sensoren mee te geven die aangaan bij het naderen van iemand.

** De veiligheid van de weg is een belangrijk onderwerp. Er zijn veel uitritten. Er zijn twee tweezijdige fietspaden aan beide kanten. In de bermen zitten kuilen. Het is moeilijk de weg snel op te draaien. Doe het rustig aan, was een van de pleidooien. Misschien wel 60 km per uur.

** Er is ook een filosoof in de zaal die zich afvraagt voor wie we dit eigenlijk doen: voor de wandelaar, de fietser, de bewoner, de gebruiker, de automobilist? ,,Eigenlijk doet we het voor een karakteristiek, mooi Nederland. Het is een karakteristiek element van de eerste orde. Daar moeten we trots en zorgvuldig mee omgaan. Dat vraagt continu aandacht van overheden. Passend onderhoud, daar begint het mee. Er wordt wel normatief onderhoud gepleegd, maar je kan ook creatief onderhoud plegen. Bijvoorbeeld als zichtlijnen worden verstoord, dan moet je die herstellen. Dat vraagt met betrokkenheid naar de Wegh kijken.

** De Wegh der Weegen is een cultuurmonument, geen natuurmonument. Het is cultuurlandschap. Het is ook een monument, bestaande uit groen en uit een verzonnen structuur. Dat geeft het een dubbele laag, een dubbele attentie. Voorzichtig omgaan met de natuurlijke kwaliteit en het herkenbaar houden van de historische elementen is best moeilijk. Dat vereist maatwerken, nadenken. En dat gaat nooit vanzelf. We moeten altijd attent blijven.

** Een aantal elementen vinden de mensen storend. De Kwantum en Nedcargo worden als een echte onderbreking ervaren. Jammer is ook dat de weg na de Panweg een bocht maakt, al is dat al inde 18e eeuw gebeurd. Het oude tracé is nog zichtbaar in het landschap, hoewel niet echt openbaar toegankelijk. Als je als vredige wandelaar dat tracé loopt, kun je het oude rechte stuk uit de 17e eeuw herbeleven.

** Er bestaat de wens voor passende architectuur langs de weg. Dat is best gevaarlijk. Je kunt ook de nep achterna. De kunst is om eigentijdse ingrepen zodanig te materialiseren dat het niet detoneert. Kwestie van maatwerk. Niet doen alsof het nog 17e of 18e eeuw is.

** De berm is een belangrijk vormgevend element. Eenheid in de stoffering daarvan kan een herkenbare karakteristiek geven. Daar moet over nagedacht worden. Zoals over alles goed nagedacht kan worden. Het komt niet vanzelf.

Meer foto’s treft u aan in het fotoalbum.